نازیلا مین باشی

کافیست چشمانمان را ببندیم و ساز را برگیریم و همزمان با قلب و روحمان آوای ساز را با گوش جان بشنویم ... اینجاست که فاصله رویا تا واقعیت را در چشم بر هم زدنی خواهیم دید ... اینجاست که رویاها رنگ واقعیت می گیرند. در این سمفونی خاموش هر قطعه نتی است که آوای خوش زندگیِ دوباره را سر می دهد ... باشد که تا ابد امتداد یابد