Homa Khoshbin

نمایش رقیق ترین و حسی ترین عواطف هنرمند در چارچوب اثر هنری غالب کلی دهه ی 60 تا 80 خورشیدی هنر ایرانی ست ؛ در این بین سهم زنان کماکان چندان بسیاری نبوده و در حوزه هنر تجریدی و نیمه تجریدی با اسامی محدودی چون پریوش گنجی ، گیتی سیف ، فریده راشایی ، فلور فیض بخش ، شهرزاد اصولی ، هما خوشبین و رعنا فرنود مواجه هستیم.در باره ی نسبت این هنر با تجربه ی کلاسیک انتزاع -در شکل جهانی آن -و ریشه های روانی و اجتماعی و البته سیاسی این رویکرد در ایران کمتر سخنی به میان آمده اما شناخت این آثار می تواند ریشه های دقیق از تجربیات بصری ایرانی را علنی کند.

گالری هما طی سال های فعالیت خود بارها کارنامه هنری هنرمندان از دهه های پیشین را بازخوانی کرده و امکان مشاهده ی مجدد آن آثار را پیش کشیده است ، این بار نیز آثار هما خوشبین از هنرمندان انتزاعی دهه ی 50 و 60 را رو در روی مخاطبین هنر تهران قرار می دهد. رفتارهنری مستمر نقاشانی مثل هما خوشبین طی سال های 50 تا 90 خیلی به چشم نیامده است شاید اغراق نباشد اگر این نادیده ماندن را ناشی از موضع و قرائت جنسیتی نسبت به نقاشی  بدانیم. 

حالا در حاشیه مرور چهاردهه نقاشی این هنرمند با آثاری مواجه خواهید شد که بخشی از نگره ی مسلط نقاشی دهه ی 60 و 70  بوده اند و خوشبین می کوشد تا این دستاورد را کماکان در آثارش حفظ کرده و گسترش دهد.